Κατὰ τρόπο θαυμαστό, ἀπὸ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους ἕως σήμερα, ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἄσκηση τῶν Σιναϊτῶν Πατέρων δὲν ἔχει γνωρίσει διακοπή. Ἔτσι ἡ Ιερὰ Μονὴ Σινᾶ ἀκτινοβολεῖ ἕνα ἰδιαίτερο κύρος, ἀποτελώντας κατὰ κάποιο τρόπο, ὅπως ἔχει λεχθεῖ, «τὸν ἕνα ἐκ τῶν δύο ὀφθαλμῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ μὲ ἕτερον ἐκεῖνον τῶν προσκυνημάτων τῶν Ἁγίων Τόπων».
Ἡ Σιναϊτικὴ πνευματικὴ παράδοση στηρίζεται στὴν σύνθεση τῆς οἰκουμενικῆς Ἑλληνορωμαϊκῆς κληρονομιᾶς μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανική. Σύμφωνα μὲ αὐτήν, ὁ ἄνθρωπος ἐπιζητεῖ τὴν ἕνωσή του μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ ἀσυγχύτως καὶ ἀδιαιρέτως, χωρὶς τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο (ἡ καθεμιὰ ἀνθρώπινη ὑπόσταση) νὰ ἀφομοιώνεται, νὰ ἀπορροφᾶται καὶ τελικῶς νὰ ἐκμηδενίζεται ἀπὸ Αὐτόν. Παράλληλα, ἡ συστηματικὴ ἄσκηση καὶ προσευχὴ δὲν στοχεύει μόνο στὴν προσωπικὴ κάθαρση, ἀλλὰ καὶ στὴν θεϊκὴ βοήθεια πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἀδιακρίτως καταγωγῆς ἢ θρησκείας. Ὡς θεμέλιό της ἡ Σιναϊτικὴ παράδοση ἔχει τὴν καλλιέργεια τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας τοῦ ἤθους καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς κάθε ἄνθρωπο χωρὶς ἰδιοτέλεια ἢ ὑποκρισία. Τὸ πρόσωπο τοῦ καθενὸς ἀντιμετωπίζεται ἀδιακρίτως φύλου ἢ ἐθνικότητος ὡς εἰκόνα καὶ ὁμοίωση τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Σιναϊτικὴ διακονία κρατᾶ τὰ προσκυνήματα ἀνοικτὰ καὶ προσβάσιμα σὲ ὅσους προσφεύγουν στὸν χῶρο τῆς Μονῆς ὡς ταπεινοὶ προσκυνητές, ἀναζητώντας πνευματικὴ βοήθεια καὶ στήριξη. Παράλληλα οἱ Σιναΐτες Ἅγιοι, μὲ τὴν ἀκτινοβολία τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἔργου τους, ἀποτελοῦν πνευματικὲς πυξίδες γιὰ τοὺς ἀπανταχοῦ τῆς γῆς χριστιανούς.
